Bijzondere curator verzoekt namens elf maanden oude baby vernietiging van de erkenning door een meemoeder. Verzoek wordt toegewezen. De geboortemoeder is zwanger geworden via kunstmatige donorinseminatie. De meemoeder heeft het kind erkend. Vervolgens is de relatie tussen beiden beëindigd. De meemoeder is van mening dat er nu geen normale relatie meer mogelijk is tussen hen beiden. De geboortemoeder heeft getracht het contact tussen de baby en de meemoeder in stand te houden, maar dat is niet gelukt. Zij vindt het niet in het belang van de baby dat deze een meemoeder heeft die geen contact met haar wenst. De bijzondere curator stelt zich op het standpunt dat in de onderhavige zaak zich omstandigheden voordoen waarin het belang van de minderjarige vergt dat reeds nu een beslissing tot vernietiging van de erkenning wordt genomen. Het in stand houden van de erkenning geeft een aanzienlijk risico dat de minderjarige wordt belemmerd in een evenwichtige, sociaalpsychologische en emotionele ontwikkeling. De rechtbank wijst het verzoek toe. Hij acht in dit geval, waarin het gaat om een zeer jong kind dat zijn mening nog niet kan geven, niet alleen bepalend of voldaan is aan de wettelijke grond dat de meemoeder niet de biologische moeder is van het kind, maar eveneens of het belang van de minderjarige naar het oordeel van de rechtbank met zich brengt dat met de vernietiging van de erkenning moet worden gewacht tot het kind zichzelf daarover een weloverwogen oordeel kan vormen. De rechtbank. baseert deze opvatting op de jurisprudentie van de Hoge Raad waarin bij een beslissing tot gegrondverklaring van de ontkenning eveneens het belang van het kind centraal dient te stellen. De rechtbank onderschrijft het oordeel van de bijzondere curator en wijst het verzoek toe.

College van B en W wil aan de moeder verleende bijstand op haar twee meerderjarige kinderen verhalen, omdat de kinderen uit de nalatenschap van oma (de moeder van de moeder) geld hebben ontvangen dat zij niet zouden hebben gekregen als hun moeder beroep op de legitieme had gedaan. Dan was dat geld naar de moeder gegaan. Doordat de moeder geen beroep op de legitieme heeft gedaan, heeft zij in feite het geld geschonken aan haar twee kinderen. De rechtbank beantwoordt de vraag of het niet doen van een beroep op de legitieme een schenking aan de andere erfgenamen, de twee kinderen, impliceert ontkennend. Voor het kunnen aannemen van een schenking is in de eerste plaats vereist dat de schenker ten koste van zijn eigen vermogen de andere partij verrijkt. Er dient aldus sprake te zijn van een vermindering van de vermogenspositie van de schenker. Dat is in casu niet het geval. Het eigen vermogen van de bijstandsgerechtigde moeder is niet aangetast doordat zij geen aanspraak heeft gemaakt op haar legitieme portie. Het vermogen van de moeder is niet verminderd, maar onveranderd gebleven. Het college kon geen bijstandsverhaal toepassen jegens de kinderen van de moeder.

Behoefte vrouw aan partneralimentatie. Uit het huwelijk van partijen is één kind geboren. Na de verbreking van het huwelijk heeft de vrouw nog twee kinderen gekregen. De vrouw kon in eigen levensonderhoud voorzien toen zij het ene kind had. Nu ontvangt zij een bijstandsuitkering. Mag de keuze om nog twee kinderen te krijgen op de man worden afgewenteld in die zin dat hij gehouden is partneralimentatie te betalen? De man vindt van niet. De vrouw vindt dat het krijgen van nog twee kinderen niet bestraft behoeft te worden door te bepalen dat zij geen onderhoudsbijdrage meer zal ontvangen. Het hof is van oordeel dat van de vrouw verwacht kan worden dat zij, evenals toen zij het ene kind had, een eigen inkomen zal kunnen verwerven. Daarbij wordt in aanmerking genomen dat de vrouw de financiële gevolgen van haar keuze om haar leven op deze wijze in te richten niet – langer – op de man kan afwentelen. Het hof gaat er dan ook van uit dat de vrouw met ingang van de datum van zijn beschikking in haar eigen levensonderhoud kan voorzien, mede gelet op het feit dat zij heeft medegedeeld dat zij door de uitkeringsinstantie verplicht wordt te solliciteren. Het hebben van jonge kinderen (geboren in 2006, 2012 en 2013) wordt door de uitkeringsinstantie aldus niet als belemmering gezien. Verzoek om nihilstelling alimentatie wordt toegewezen.

Kinderombudsman: aantal mishandelde kinderen in Europa moet drastisch verminderen.

Raad voor de rechtspraak adviseert over initiatiefwetsvoorstellen tot herziening van het kinderalimentatie- en partneralimentatiestelsel.

Opheffing van ondertoezichtstelling met ingang van de dag van de beschikking van het hof. Het hof overweegt dat er op het moment van beoordeling door het hof geen sprake is van een ontwikkelingsdreiging van de minderjarige. Weliswaar heeft de minderjarige, nadat haar was medegedeeld dat haar stiefvader niet haar biologische vader is, enige tijd gedragsproblemen gehad, maar haar gedrag is ten goede gekeerd en zij ontwikkelt zich op dit moment weer adequaat. Dat de minderjarige er nog niet aan toe is om te praten over haar afstamming, maakt dat naar het oordeel van het hof niet anders. Voorts is door de GI verklaard dat de minderjarige in een adequaat, veilig en vertrouwd gezinssysteem opgroeit. Daarnaast neemt het hof in aanmerking dat de moeder zich inzet voor hulpverlening, zowel voor de minderjarige als voor zichzelf, en dat zij de weg naar de instanties weet te vinden. Hieruit volgt dat de ots van de minderjarige moet worden opgeheven. De bestreden beschikking wordt vernietigd voor zover het de duur van de ots betreft.

Schorsing van de moeder van het gezag over haar kind. Aanvankelijk is bepaald dat Bureau Jeugdzorg Drenthe (BJD) de voorlopige voogdij over de minderjarige uitoefent. De minderjarige woonde aanvankelijk met de moeder in Griekenland, maar sinds begin 2014 bij haar grootouders (mz). Vervolgens heeft de raad verzocht om BJD te benoemen tot voogd, nu de moeder al dan niet tijdelijk in de onmogelijkheid verkeert het gezag uit te oefenen. Dit verzoek is toegewezen. De moeder stelt in hoger beroep eerst dat de grond van verzoek niet artikel 1:253r BW zou moeten zijn, maar artikel 1:253q lid 3 BW. De moeder is schizofreen. Het betreft een structurele stoornis. Het hof is het hiermee niet eens. Weliswaar is de stoornis chronisch, maar niet duidelijk is of de moeder blijvend in de onmogelijkheid verkeert om het gezag uit te oefenen. Daarop zijn ook factoren als een passende behandeling en medicatietrouw mogelijk van invloed. Daarmee staat op voorhand nog niet vast dat het gaat om een blijvende geestelijke stoornis als bedoeld in artikel 1:246 BW. Weliswaar woont de moeder weer in Nederland, maar gelet op haar beperkte inzicht in haar eigen psychische functioneren en de ernstige problematiek van haar kind, is het hof van oordeel dat het gezag van de moeder geschorst dient te worden. De beschikking tot benoeming van BJD tot voogd wordt bekrachtigd.

Hoger beroep van beschikking verlening machtiging spoeduithuisplaatsing voor vier weken en van beschikking verlenging van deze machtiging voor ongeveer vijf maanden. Hoger beroep tegen spoeduithuisplaatsing niet-ontvankelijk. Exceptief verweer dat de verzoekschriften uhp niet bevoegd zijn ondertekend. Toepassing artikel 128 lid 3 Rv. De kinderen zijn en blijven geplaatst bij de mede met het gezag belaste andere ouder, de vader. Het hof maakt duidelijk dat de beschikking tot verlening spoedmachtiging uithuisplaatsing (uhp) een eindbeschikking is en dat het hoger beroep daarvan, dat tegelijkertijd is ingesteld met het hoger beroep tegen de verlenging van de uhp te laat is ingesteld. De moeder is daarin niet-ontvankelijk. Tegen de beschikking tot verlenging uhp kan de moeder wel opkomen. De moeder voert in hoger beroep voor het eerst aan dat het verzoek machtiging uhp niet door of namens de GI is ondertekend en ingediend. Het hof beschouwt dit als een exceptief verweer. Naar het oordeel van het hof dient ingevolge artikel 128 lid 3 Rv, een dergelijk verweer op straffe van verval voor alle weren te worden aangevoerd. Artikel 128 lid 3 Rv kan naar het oordeel van het hof analoog worden toegepast in verzoekschriftprocedures, nu de wet en de aard van de verzoekschriftprocedure zich daartegen niet verzet. Het exceptieve verweer had eerst in eerste aanleg moeten worden gevoerd. Het hof bekrachtigt de beschikking van de rechtbank.

De gecertificeerde instelling (GI) heeft aan de moeder kenbaar gemaakt dat de minderjarige wordt overgeplaatst van een crisispleeggezin naar een perspectiefbiedend pleeggezin. De moeder verzoekt de beslissing van de GI te vernietigen en te bepalen dat de minderjarige niet wordt overgeplaatst en voorts het besluit van de GI te schorsen. De kinderrechter overweegt ambtshalve dat op grond van artikel 1:265d lid 2 sub c BW de moeder als de met het gezag belaste ouder de GI kan verzoeken af te zien van krachtens de machtiging toegestane wijziging van de verblijfplaats van de minderjarige. De GI heeft de moeder op 18 juni 2015 van de voorgenomen wijziging van de verblijfplaats in kennis gesteld. De moeder heeft hierop niet inhoudelijk gereageerd. Door of namens de moeder is de GI niet verzocht af te zien van het besluit tot wijziging van de verblijfplaats. Nu er geen besluit op dit verzoek voorligt, kan het besluit van de GI van 25 juni 2015 (lees: 18 juni) niet worden aangemerkt als een beslissing uit hoofde van artikel 1:265d lid 1 sub c BW en staat daar derhalve geen beroep van open bij de kinderrechter. De kinderrechter verklaart de moeder niet-ontvankelijk in haar verzoek.

Curandus komt in hoger beroep van door kantonrechter verleende machtiging aan de curator tot opzegging van de huurovereenkomst van curandus met de verhuurder. Kan curandus daartegen hoger beroep instellen? Het hof is van oordeel dat dat niet kan. Het hof overweegt dat een van de wettelijke uitzonderingsgronden op de handelingsonbekwaamheid van de curandus is dat deze op grond van artikel 1:381 lid 6 BW bekwaam is in rechte op te treden en tegen de uitspraak hoger beroep in te stellen in zaken van curatele. De machtigingsprocedure waarom het hier gaat, kan evenwel niet als een zaak van curatele te worden beschouwd. De Hoge Raad heeft in het kader van artikel 798 lid 2 RV beslist dat een machtigingsprocedure in geval van beschermingsbewind niet kan worden beschouwd als een zaak van onderbewindstelling als bedoeld in artikel 798 Rv. De ingrijpende aard van de rechtshandeling doet daaraan niet af. In deze lijn moet ook de machtigingsprocedure in geval van curatele niet als een ‘zaak van curatele’ worden beschouwd. Hoewel de curandus belanghebbende is, is hij niet bekwaam zelf hoger beroep in te stellen tegen de verleende machtiging.