Betaling van kosten van mediation door de man wordt gerekend tot de verplichting ex artikel 1:81 BW om elkaar het nodige te verschaffen. Onder het nodige kunnen ook vallen de kosten om te komen tot een beëindiging van het huwelijk. Door de man is erkend dat na verbreking van de samenwoning de vrouw niet over voldoende financiële middelen beschikte. Ten laste van de man is geen voorlopige bijdrage in het levensonderhoud vastgesteld. Onder deze omstandigheden is de rechtbank van oordeel dat de kosten om te komen tot beëindiging van het huwelijk kunnen worden gerangschikt onder de verplichting van de echtgenoten elkaar het nodige te verschaffen. Bij gebrek aan financiële middelen van de vrouw heeft dit tot gevolg dat de man de kosten van de mediator volledig moet dragen. De vordering van de man inzake vergoeding van deze kosten wordt afgewezen.

Met de meeste kinderen en jongeren in Nederland gaat het goed.

Intrekking alle drie de initiatiefwetsvoorstellen over mediation.

Partneralimentatie. Grievend gedrag? Het hof acht aannemelijk dat de vrouw zich jegens de man tijdens het huwelijk schuldig heeft gemaakt aan weinig verheffend gedrag. Er hebben zich gewelddadige incidenten voorgedaan die een enorme impact hebben gehad op de man en de kinderen. Het hof oordeelt dat de vrouw met haar gewelddadige gedrag de grenzen van het toelaatbare verre heeft overschreden. Zij heeft evenwel een psychiatrische stoornis. Zij verblijft thans reeds 5,5 jaar in een zorginstelling. Niettemin oordeelt het hof het gedrag niet zodanig grievend dat van de man niet meer kan worden gevergd om nog bij te dragen in het levensonderhoud van de vrouw. Het hof veroordeelt de man – anders dan de rechtbank – tot betaling van partneralimentatie.

Kinderalimentatie. Rechtbank wijkt af van de uit een oogpunt van rechtszekerheid en rechtseenheid in beginsel in acht te nemen aanbeveling dat het gehele kindgebonden budget inclusief de alleenstaande-ouderkop in mindering komt op de behoefte van de kinderen. Naar aanleiding van een cijfermatig onderbouwd verweer van de vrouw concludeert de rechtbank dat, indien het gehele kindgebonden budget, inclusief de alleenstaande-ouderkop, in mindering komt op de behoefte van de kinderen, dit ertoe leidt dat de vrouw in 2015 in een financieel slechtere positie komt te verkeren dan in 2014, terwijl de man – ook al verliest hij de kinderaftrek – er financieel op vooruitgaat. De rechtbank acht dit een onaanvaardbaar resultaat en stelt de kinderbijdrage zodanig vast dat de vrouw aan netto-inkomen, kindgebonden budget en kinderbijdrage de beschikking heeft over een totaal bedrag gelijk aan dat in 2014.

Man en vrouw zijn op 26 november 2011 gescheiden. Zij hadden in de zomer van 2011 een echtscheidingsconvenant getekend. Volgens het convenant dat deel uitmaakt van de echtscheidingsbeschikking was de man gehouden om vanaf de echtscheidingsdatum € 2.300 te betalen aan partneralimentatie en € 500 aan kinderalimentatie. Tot maart 2013 hebben partijen nog een gemeenschappelijk huishouding gevoerd. De man heeft in die periode de alimentaties niet betaald. De vrouw stelt zich op het standpunt dat dit alsnog moet gebeuren. De rechtbank oordeelt dat de verplichting tot betaling van partneralimentatie ex artikel 1:157 BW geldt voor de situatie dat de alimentatiegerechtigde een eigen huishouding voert en in die situatie onvoldoende inkomsten tot levensonderhoud heeft. Ook de verplichting tot het betalen van kinderalimentatie geldt in beginsel alleen voor het geval de kinderen geen hoofdverblijf bij de alimentatiegerechtigde hebben. Tot maart 2013 was de man niet gehouden tot betaling van alimentatie.

Geschillenregeling uitvoering ondertoezichtstelling (artikel 1:262b BW). Het verzoek tot beslechting van geschillen over de uitvoering van de ots wordt afgewezen, omdat verzoekers (de ouders) en hun advocaten geen enkele poging hebben gedaan om eerst te proberen het geschil in der minne te beslechten. De kinderrechter ziet de geschillenregeling als een vangnet voor geschillen die niet op andere wijze kunnen worden beslecht, bijvoorbeeld door middel van onderling overleg of een andere daartoe aangewezen procedure. In dit geval is het geschil rauwelijks aan de kinderrechter voorgelegd. De kinderrechter is van oordeel dat het verzoek voortijdig is gedaan en wijst het af.

Kamerleden Van Oosten, Recourt en Berndsen-Jansen dienen Wet herziening partneralimentatie in.

Kinderalimentatie. Wanneer is de WSNP voor de bepaling van de draagkracht geëindigd? De vrouw stelt in hoger beroep dat er weliswaar formeel nog geen einde is gekomen aan de WSNP, omdat de slotuitdelingslijst nog niet is vastgesteld (artikel 356 lid 2 Fw), maar dat na de uitspraak van de rechtbank waarbij de schone lei aan de man en zijn nieuwe partner is geweigerd (16 december 2013), de man weer kan beschikken over zijn inkomen en hem dus draagkracht kan worden toegerekend. De man stelt dat de WSNP nog voortduurt en laatstelijk nog weer is verlengd tot 1 januari 2016. Het hof is van oordeel dat de WSNP ten aanzien van de man en zijn nieuwe partner in materiële zin uitsluitend van toepassing is zolang de verplichtingen uit de WSNP voortvloeiend voor de man gelden. Na 16 december 2013 was dat niet meer het geval. De inkomsten die de man na die datum is gaan ontvangen vallen niet meer in de boedel van de WSNP. Wijziging van omstandigheden; bepaling van kinderalimentatie.

Minderjarige verzoekt de kinderrechter te bepalen dat zijn hoofdverblijfplaats voortaan bij de vader in plaats van bij de moeder zal zijn. De kinderrechter ontvangt de minderjarige in zijn verzoek. Hij zoekt de wettelijke grondslag daarvoor in artikel 1:253a lid 4 BW, waarin artikel 1:377g BW van overeenkomstige toepassing is verklaard. De overeenkomstige toepassing ziet naar het oordeel van de kinderrechter niet alleen op de verdeling van de zorgtaken, maar ook op de bepaling van de hoofdverblijfplaats zelf. De ruimte daartoe is in de loop der jaren ontstaan.