Verlenging ondertoezichtstelling zonder zitting in verband met coronacrisis. Telefonisch horen. Uitkomst: wel verlenging ondertoezichtstelling, maar de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken wordt aangehouden totdat deze op een later moment mondeling behandeld kan worden.

Adoptie van Russische minderjarige door pleegouders. Rechtbank staat adoptie toe, ook al is het leeftijdsverschil tussen de pleegmoeder en het adoptiefkind minder dan 18 jaar (te weten 17 jaar en 7 dagen). De rechtbank baseert zich daarbij op artikel 3 IVRK.

Kinderalimentatie. Hof neemt, anders dan de rechtbank, wijziging van omstandigheden aan, gelet op de verhuizing van beide ouders en de beide kinderen uit de Verenigde Staten naar Nederland. Verder is bij de bepaling van de kinderalimentatie door de Amerikaanse rechter niet uitgegaan van de Nederlandse maatstaven. Behoefte van de kinderen wordt, gelet op de hoge inkomens van beide ouders, in afwijking van de richtlijnen aan de hand van behoeftelijstjes, bepaald. De verdeling van de kosten geschiedt op basis van het door het hof aangenomen NBI van beide partijen. Vrouw moet een door het hof naar redelijkheid bepaald bedrag aan te veel betaalde alimentatie terugbetalen.

Kinderalimentatie; geen relevante wijziging van omstandigheden. Na berekening van de draagkracht van de man (met correctie op de gebruikelijke formule, omdat de man beperkte woonlasten heeft), is het verschil tussen de in 2016 vastgestelde kinderalimentatie en de thans berekende kinderalimentatie zo gering dat geconcludeerd moet worden dat er geen relevante wijziging van omstandigheden is.

Partneralimentatie. Ontvankelijkheid nieuw verzoek in eerste aanleg. Hoger beroep aanhangig tegen beschikking rechtbank waarbij verzoek om partneralimentatie is afgewezen. Vrouw dient nieuw verzoek in bij de rechtbank en ook een verzoek om een voorlopige voorziening ex artikel 223 Rv. Rechtbank verklaart vrouw niet-ontvankelijk in verzoek ex artikel 223 Rv. Devolutieve werking appel. Strijd met de goede procesorde.

De wettelijke regeling inzake verrekenbedingen (art. 1:132-1:143 BW) bevat geen voorschriften die bepalen op welke wijze moet worden vastgesteld in hoeverre sprake is van vermogensvermeerdering door (her)belegging van overgespaard inkomen. Volgens de rechtspraak van de Hoge Raad dient de rechter het te verrekenen bedrag te ‘begroten’: het staat de rechter vrij een methode te hanteren die past bij de omstandigheden van het geval. Of een stamrecht valt aan te merken als overgespaard inkomen dat voor verrekening in aanmerking komt, hangt af van de uitleg die in het concrete geval moet worden gegeven aan het in het desbetreffende verrekenbeding opgenomen inkomensbegrip (Haviltex-maatstaf).

Kort geding. Vrouw vordert verbod op (negatieve) uitlatingen door en van de man over de vrouw op sociale media en vordert rectificatiemededeling. Afwijzing van de vorderingen. In de afweging van de belangen bij bescherming van de goede naam en privacy enerzijds en de vrijheid van meningsuiting anderzijds prevaleert in dit geval de vrijheid van meningsuiting.

Deze zaak betreft de borgstelling van een (indirect) aandeelhouder voor een schuld uit overeenkomst van een BV, die naderhand door zijn vrouw is vernietigd. Is de borgstelling geschied ten behoeve van de normale uitoefening van het bedrijf als bedoeld in artikel 1:88 lid 5 BW, zodat (onder meer) geen toestemming van de vrouw was vereist en niet kon worden vernietigd?

Tussentijds hoger beroep van beslissing rechtbank dat Nederlands recht op het huwelijksvermogensregime van partijen van toepassing is. Niet-ontvankelijk. Weliswaar gaat het om een bindende eindbeslissing in een tussenbeschikking, maar deze is niet gegeven in het dictum van de beschikking en maakt geen einde aan hetgeen partijen in eerste aanleg materieel hebben verzocht.

Cînţa t. Roemenië, EHRM 18 februari 2020, nr. 3891/19

Een vader met een psychiatrische stoornis krijgt na een echtscheiding geen omgangsregeling met zijn kind. Het Hof oordeelt dat dit in strijd is met art. 8 EVRM omdat er onvoldoende redenen zijn gegeven om aan te kunnen nemen dat een omgangsregeling niet in het belang van het kind zou zijn. Het Hof constateert daarnaast een schending van het discriminatieverbod van art. 14 EVRM omdat de psychiatrische stoornis de doorslaggevende reden was voor de weigering van een omgangsregeling, en niet een objectieve factor zoals diens capaciteiten om goed met een kind te kunnen omgaan.