Hof beveelt doorhaling aantekening gezamenlijk gezag in het gezagsregister, omdat de vrouw heeft aangetoond dat de handtekening op het gezamenlijk verzoek tot verkrijging gezamenlijk gezag niet van haar afkomstig is (artikel 1:252 BW). Hof verzoekt verder de Raad voor de Kinderbescherming onderzoek te doen naar de vraag aan wie het gezag over de minderjarige moet toekomen.

Limitering van alimentatie; kinderloos gebleven huwelijk waarin partijen twintig jaar hebben samengeleefd. Tweede echtscheidingsbeschikking op 11 februari 2005 ingeschreven in de registers. Hof oordeelt dat er geen recht meer is op alimentatie, want er is geen uit het huwelijk voortvloeiende lotsverbondenheid meer. Ook overigens is er geen behoeftigheid.

Afwikkeling huwelijkse voorwaarden van uitsluiting van iedere gemeenschap met periodiek verrekenbeding. Vrouw verzoekt om verrekening van het aanwezige vermogen en om een bepaalde deskundige te benoemen die uitzoekt wat de omvang van de verrekenvordering is. Het had op de weg van de vrouw gelegen aan te geven wat de peildatum voor verrekening zou moeten zijn, wat de omvang van het te verrekenen vermogen is en hoeveel haar verrekenvordering bedraagt. Nu de vrouw dit niet heeft gedaan, wijst het hof de verzoeken af.

Welke kinderrechter is bevoegd bij verzoeken tot verlenging ondertoezichtstelling (ots) en verlenging uithuisplaatsing (uhp)? Niet-overgelegde stukken bij verzoek. Niet-ontvankelijkheid?

Afstamming: nu hoger beroep is ingesteld tegen het oordeel van de rechtbank dat de vrouw misbruik van bevoegdheid heeft gemaakt door haar nieuwe partner toestemming voor erkenning te geven terwijl vaststond dat de man toen nog gehuwd was, had het hof ambtshalve en met aanvulling van rechtsgronden de destijds van kracht zijnde bepaling van artikel 1:204 lid 1, aanhef en onder e, (oud) BW in zijn oordeel moeten betrekken. De regels omtrent de erkenning van een kind zijn immers van openbare orde. Aangezien de man ten tijde van de door de vrouw aan haar nieuwe partner gegeven toestemming nog gehuwd was, kon hij het kind ingevolge de hoofdregel van de genoemde bepaling niet rechtsgeldig erkennen, tenzij zich één van de in die bepaling genoemde uitzonderingen voordeed. Nu door het hof niet is onderzocht of zich één van die uitzonderingen voordeed, kon het niet tot de conclusie komen dat de vrouw slechts met het oogmerk om de belangen van de man te schaden, toestemming tot erkenning heeft gegeven

Gesloten jeugdhulp. Kind van nog geen 15 jaar al een jaar in een gesloten instelling. Daar zit hij niet op zijn plaats, maar alternatieven waren niet voorhanden. Machtiging op gespannen voet met artikel 37 IVRK? Het kind staat onder voogdij van de gecertificeerde instelling (GI). Al in december 2014 was duidelijk dat hij binnen de gesloten jeugdhulp eigenlijk niet op zijn plek zat, maar dat er geen alternatieven voorhanden waren. Toen achtte de rechtbank het noodzakelijk de machtiging te verlenen. Zes maanden later is de situatie nog ongewijzigd. De gedragswetenschapper stelt in zijn instemmingsverklaring dat een gesloten plaatsing niet de behandeling biedt die de minderjarige nodig heeft, maar dat het, gezien de problematiek van de minderjarige, wenselijk is om zijn vervolgplek naadloos te laten aansluiten op de huidige plek. De kinderrechter merkt op dat het ongewis blijft wanneer de overplaatsing zal gebeuren. De kinderrechter is daarom van mening dat het voortduren van de huidige situatie op gespannen voet staat met artikel 37 IVRK. De vrijheidsbeneming hier aan de orde is de meest ingrijpende vorm van uithuisplaatsing die alleen als uiterste oplossing en zo kort mogelijk is toegestaan. De kinderrechter wijst het verzoek om afgifte van een machtiging gesloten plaatsing dan ook af. De kinderrechter gaat ervan uit dat het kind naar zijn pleegmoeder gaat.

De toestemming van de moeder aan haar nieuwe partner om haar dochter te erkennen was slechts voorwaardelijk omdat de verwekker door middel van een brief van een advocaat aan de moeder reeds om toestemming tot erkenning had verzocht en hij vervolgens binnen een termijn van drie maanden vervangende toestemming tot erkenning bij de rechtbank had verzocht.

Vervangende toestemming tot erkenning door verwekker? Kind blijkt negen jaar geleden door andere man te zijn erkend. Kan de toestemming tot die erkenning nog steeds als voorwaardelijk worden beschouwd? De biologische vader had aanvankelijk alleen vervangende toestemming tot erkenning gevraagd. Eerst ter zitting bleek dat het kind negen jaar geleden al was erkend door een andere man. Dit was abusievelijk niet op de geboorteakte aangetekend. De man verzoekt vernietiging van de erkenning. De rechtbank gaat na of de vrouw negen jaar geleden al wist dat de biologische vader het kind wilde erkennen en in dat geval slechts voorwaardelijk toestemming aan de ander had kunnen geven. De man stelt dat zijn advocaat in maart 2006 de moeder schriftelijk heeft geïnformeerd dat hij zijn kind wilde erkennen. Hij was dus ook op de hoogte van het bestaan van zijn kind. Van dit alles uitgaande is de rechtbank van oordeel dat een eventueel voorwaardelijk karakter van de door de moeder gegeven toestemming tot erkenning zich niet verstaat met de tijd die de man ten aanzien van de erkenning verloren heeft laten gaan. De voorwaardelijkheid geldt immers om te voorkomen dat een ander de erkenning door de biologische vader doorkruist. Van bijzondere omstandigheden die de man hebben verhinderd om eerder de erkenningsprocedure te starten is onvoldoende gebleken. De erkenning is dan alleen nietig als zij is gedaan met het uitsluitende oogmerk om de belangen van de man te schaden. Dat was echter niet het geval. Vernietiging van de erkenning door de verwekker is niet mogelijk, omdat hij niet behoort tot degenen die om vernietiging kunnen verzoeken.

Ouders in beroep tegen machtiging uithuisplaatsing. Zij verzoeken tevens om voor het kind een bijzondere curator te benoemen, omdat het kind zich niet gehoord heeft gevoeld door de kinderrechter of door de gecertificeerde instelling (GI). Het kind heeft een vertrouwenspersoon nodig. Het hof wijst verzoek af. Het hof is van oordeel dat geen sprake is van een belangenstrijd als bedoeld in artikel 1:250 BW, of, anders gezegd, van een situatie waarin de belangen van de met het gezag belaste ouders of een van hen in strijd zijn met die van het kind. De stellingen van de ouders zijn onvoldoende om tot deze belangenstrijd te concluderen. Hooguit is sprake van een verschil van inzicht tussen de GI en de ouders, maar dit verschil biedt onvoldoende grond voor benoeming van een bijzondere curator. Verder bestaat er naar het oordeel van het hof onvoldoende aanleiding om te veronderstellen dat de stem van het kind onvoldoende voor het voetlicht wordt gebracht in het kader van de procedure tot uithuisplaatsing door de GI en door middel van het horen van het kind.

Aflossing door de vrouw op hypothecaire schuld ter zake van de echtelijke woning die aan de man toebehoort; onderlinge draagplicht. De vrouw stelt dat zij een bedrag van iets meer dan € 20.000 uit eigen middelen heeft betaald aan de bank ter aflossing van de hypothecaire schulden en verbouwing van de echtelijke woning. Zij stelt recht te hebben op de nominale vergoeding van dit bedrag, aangezien de man de eigendom van de woning heeft. Zij baseert zich daarbij op artikel 4 van de huwelijkse voorwaarden, dat een regeling geeft voor de draagplicht van de kosten van de huishouding, waaronder begrepen de renten van geldleningen aangegaan ten behoeve van de financiering van de echtelijke woning naar evenredigheid van de inkomens en vermogens van partijen. De rechtbank verwijst eerst naar artikel 6:10 lid 2 BW en vervolgens naar artikel 4 van de huwelijkse voorwaarden. De rechtbank beantwoordt vervolgens de vraag wat de draagplicht van partijen in hun onderlinge verhouding is. De rechtbank overweegt dat de vrouw geen aanspraak (meer) maakt op de opbrengst van de woning bij verkoop. Als de vrouw wel zou moeten bijdragen in de delging van de schuld in de onderlinge verhouding, maar niet gerechtigd is tot de waarde van het huis bij verkoop, dan leidt dit tot een asymmetrie die naar het oordeel van de rechtbank naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Dit leidt er naar het oordeel van de rechtbank toe dat de vrouw in de onderlinge verhouding niet draagplichtig is. De vrouw maakt jegens de man aanspraak op vergoeding van hetgeen zij heeft bijgedragen in de aflossing van de hypothecaire schuld.