(Tijdelijke) voogdij, gebaseerd op onjuiste wetsbepaling. Beschikking is in kracht van gewijsde gegaan. Nietige beschikking? Voorts is bij die beschikking de onjuiste instelling aangewezen. Moet beslissing op die grond vernietigd worden? In hoger beroep is aan de orde dat de rechtbank haar beschikking van 14 januari 2014 ten onrechte heeft gebaseerd op artikel 1:297 BW (al dan niet tijdelijke onmogelijkheid om de voogdij uit te oefenen), en had moeten baseren op artikel 1:253r jo. 253q BW (al dan niet tijdelijke onmogelijkheid om het gezag uit te oefenen). Het hof is van oordeel dat dit niet leidt tot nietigheid van de beschikking. De beschikking is in kracht van gewijsde gegaan, heeft gezag van gewijsde. De benoeming van Bureau Jeugdzorg Zuid-Holland tot voogd heeft bindende kracht. Voorts is het toetsingskader voor beide situaties dezelfde. Dat ten onrechte Bureau Jeugdzorg Zuid-Holland tot voogd is benoemd, terwijl dat Bureau Jeugdzorg Stadsregio Rotterdam had moeten zijn, maakt de beschikking niet vernietigbaar. Tot het moment van indiening van het hoger beroep in deze zaak is voor alle partijen duidelijk geweest dat de gecertificeerde instelling, voorheen Bureau Jeugdzorg stadsregio Rotterdam, als voogdes van de minderjarige optreedt. Deze vestiging is al sinds 2012 bij het gezin van de moeder betrokken geweest. Er is abusievelijk een verkeerde naam gebruikt. Geen vernietiging. De moeder vraagt inhoudelijk om herstel in het gezag en om uitgebreidere omgang. Het hof houdt de zaak aan om de gecertificeerde instelling te laten rapporteren wat het perspectief van de minderjarige zal zijn.

Christophe Bohez t. Ingrid Wiertz

Dwangsom afdwingen omgangsregeling. Dwangsom per dag overtreding. Omvang niet vastgesteld. Verordening (EG) 44/2001 (burgerlijke en handelszaken) of Verordening (EG) 2201/2003 (huwelijkszaken en inzake de ouderlijke verantwoordelijkheid) van toepassing? Werkwijze bij tenuitvoerlegging dwangsommen tot afdwingen omgangsregeling.

M & M /Kroatië

Vechtscheiding. Definitie ‘vernedering’ in de zin van artikel 3 EVRM. 9-jarig kind. Positieve beschermplicht autoriteiten. Effectieve strafvervolging dader. Strafprocedure duurt te lang. Verplichting om minderjarige te horen. Verplichting om gevolg te geven aan haar keuze bij welke ouder ze wil blijven.

Inschrijving bewind in het openbare Centrale Curatele- en Bewindregister. Oud recht van toepassing, zodat inschrijving niet mogelijk is? Inbreuk op privacy door inschrijving gerechtvaardigd? Het bewind is op 4 september 2013 uitgesproken. Voor het standpunt dat op het verzoek tot publicatie van het bewind het vóór 1 januari 2014 geldende recht van toepassing is dat geen publicatie van het bewind kende, heeft het hof noch in de tekst van de Wet wijziging curatele, beschermingsbewind en mentorschap, noch in de wetsgeschiedenis steun gevonden. De wetsgeschiedenis bevat juist aanwijzingen dat het de bedoeling is geweest om ook bestaande onderbewindstellingen onder de toepassing van de nieuwe mogelijkheid tot publicatie van het bewind te scharen. Het hof gaat uit van onmiddellijke werking van deze wetswijziging en de toepasselijkheid ervan op reeds op het tijdstip van inwerkingtreding bestaande bewindvoeringen. Publicatie van het bewind heeft als meerwaarde dat de bewindvoerder de ongeldigheid van een door de rechthebbende verrichte rechtshandeling aan de wederpartij kan tegenwerpen. De rechthebbende heeft het belang van bescherming van zijn privacy benadrukt en in dat licht een beroep op artikel 8 EVRM gedaan. Het hof oordeelt dat de noodzaak van publicatie voldoende is gebleken uit de rechtshandelingen die betrokkene zonder overleg met de bewindvoerder heeft verricht en die kosten meebrengen. De rechthebbende voelt zich niet gehouden tot overleg met de bewindvoerder. Het hof acht de inbreuk op de privacy gerechtvaardigd want noodzakelijk ter bescherming van de belangen van de betrokkene, waaronder zijn gezondheid.

Verknochtheid. Schadevergoeding wegens bedrijfsongeval. Schade-uitkering voor zover deze inkomenssuppletie betreft na ontbinding van de gemeenschap en voor zover deze immateriële schadevergoeding betreft valt niet in de gemeenschap. Overig deel van de uitkering wel. De man heeft een bedrijfsongeval gehad en daaruit een schadevergoeding ontvangen van in totaal € 178.000. Het hof bepaalt welk deel van de schadevergoeding naar haar aard zo aan de persoon van de man verbonden is dat deze niet in de gemeenschap van goederen valt. De man heeft een voorschot gehad van € 57.000. Daarvan was € 5.000 immateriële schadevergoeding. Deze valt buiten de gemeenschap. Wat de rest van dit voorschot betreft stelt het hof vast dat deze niet strekt ter derving van in de toekomst – na de ontbinding van de gemeenschap – door de man te derven inkomsten als gevolg van zijn verminderde arbeidscapaciteit. Deze uitkering is dan ook niet verknocht aan de man en in de huwelijksgemeenschap gevallen. De rest van de uitkering, € 121.000, is wel verknocht. Deze dient ter vergoeding van geleden inkomensschade en van verminderde verdiencapaciteit. Voor zover het gaat om inkomenssuppletie na de ontbinding van de huwelijksgemeenschap, valt deze uitkering niet in de gemeenschap wegens verknochtheid. Alle gelden zijn gestort op een zakelijke rekening van de man. Het saldo van die rekening bedroeg op de peildatum ongeveer € 3.000. De gehele schadevergoeding valt niet meer te identificeren en is derhalve niet aantoonbaar in de gemeenschap aanwezig. Gelet daarop is het hof van oordeel dat de vrouw ter zake van enig deel van de schade-uitkering geen aanspraken meer kan doen gelden.

Erfrecht pauliana. Vereffening van de nalatenschap in het belang van degene die heeft verworpen. Verzoekster heeft een omvangrijke vordering op verweerder wegens bouwkundige advieswerkzaamheden in Duitsland verricht. Verweerder heeft de nalatenschap van zijn moeder verworpen. Verzoekster vraagt om vereffening mede in haar belang als schuldeiser van verweerder die de nalatenschap heeft verworpen (artikel 4:205 BW). Het hof gaat eerst na of verzoekster wel een vordering heeft op verweerder. Aansluiting zoekend bij de eisen die aan het bestaan van een vordering in het kader van artikel 6 lid 3 Faillissementswet zijn gesteld, gaat het erom of summierlijk blijkt van feiten en omstandigheden die het bestaan van de vordering aantonen. Na onderzoek is het hof van oordeel dat het bestaan van de vordering is aangetoond. Voor beantwoording van de vraag of de daartoe overgelegde schuldbekentenis nietig of vernietigbaar is, is in deze procedure geen plaats. Vervolgens dient te worden nagegaan of de schuldeiser door verwerping van de nalatenschap van zijn moeder door de schuldenaar klaarblijkelijk is benadeeld. Eerst dient duidelijk te zijn dat de vordering niet op de schuldenaar kan worden verhaald. Dat is het geval. Vervolgens dient te blijken of de schuldenaar een aandeel in het overschot van de nalatenschap zou zijn toegekomen als hij niet had verworpen. Het hof stelt vast dat ook dat het geval is. De nalatenschap had op de sterfdatum een positief saldo. Dat in de boedelbeschrijving voor de daartoe behorende woning een te hoog bedrag zou zijn opgenomen, is niet komen vast te staan. Nu aan alle voorwaarden is voldaan, bepaalt het hof dat de nalatenschap mede in het belang van verzoekster, schuldeiser, zal worden vereffend.

Partneralimentatie. Convenant wat betreft de behoefte van de vrouw aangegaan met grove miskenning van de maatstaven. Partijen zijn niet bewust afgeweken van de wettelijke maatstaven. In het convenant is geen niet-wijzigingsbeding opgenomen. Het convenant kan dan worden gewijzigd als het is aangegaan met grove miskenning van de wettelijke maatstaven (artikel 1:401 lid 5 BW). Er moet dan een duidelijke wanverhouding zijn tussen een veronderstelde rechterlijke vaststelling van de partneralimentatie en de overeengekomen bijdrage. Partijen moeten zich daarvan niet bewust zijn geweest. De overeengekomen partneralimentatie is € 567. De aanvullende behoefte bedraagt uitgaande van een rechterlijke vaststelling € 2.723 bruto per maand. Bij de bepaling van de overeengekomen bijdrage hebben partijen zich niet georiënteerd op de rechterlijke maatstaven. Zij zijn daarvan dan ook niet bewust afgeweken. Evenmin heeft een door de man ingeschakelde advocaat beiden in dit opzicht iets voorgehouden. Afspraken omtrent de boedelverdeling zijn bij de bepaling van de hoogte van de partnerbijdrage niet betrokken. De vrouw is niet bijgestaan door een eigen juridisch deskundige. In het licht van deze feiten en omstandigheden is het hof van oordeel dat de behoefte van de vrouw met grove miskenning van de wettelijke maatstaven is vastgesteld. Het hof berekent de behoefte van de vrouw opnieuw. De draagkracht van de man is niet voldoende om in deze behoefte te voorzien, maar leidt er wel toe dat de vrouw ongeveer het dubbele zal ontvangen van wat op grond van het convenant was overeengekomen.

A v B

Internationale rechtsmacht inzake kinderalimentatie: hoort deze bij de rechter die bevoegd is inzake ouderlijke verantwoordelijkheid? Of bij de rechter bevoegd over het echtscheidingsverzoek? Uitleg Brussel II-bis Verordening en Verordening 4/2009 inzake onderhoudsverplichtingen.

Schriftelijke aanwijzing aan de moeder; niet-ontvankelijk hoger beroep, nu hoger beroep tegen beschikking rechtbank is uitgesloten (artikel 807 Rv). Geen uitzondering daarop. Ouders hebben een relatie gehad. Daaruit is de minderjarige geboren. Ouders hebben gezamenlijk gezag. Over de omgangsregeling met de vader is al twee keer een kort geding gevoerd. De minderjarige is onder toezicht gesteld. Tijdens de ots geeft jeugdbescherming een aanwijzing aan de moeder die onder andere inhoudt dat de moeder moet meewerken aan de in te zetten hulpverlening om de strijd tussen de ouders weg te nemen. Voorts dat de moeder de omgang tussen de minderjarige en de vader hervat, zoals eerder in kort geding bepaald. Het hof overweegt dat een aanwijzing ex artikel 1:263 BW ingevolge artikel 1:264 BW door de kinderrechter op verzoek vervallen verklaard kan worden. Tegen deze beschikking staat op grond van artikel 807 aanhef en onder a Rv geen andere voorziening open dan cassatie in het belang der wet. Anders dan de raadsman van de moeder meent, houden de genoemde aanwijzingen geen beperking van het contact tussen ouder en kind in waarop artikel 1:265f BW ziet, noch zien de aanwijzingen op een verzoek aan de kinderrechter om een omgangsregeling of zorgregeling vast te stellen. Voorts zijn onvoldoende feiten of omstandigheden gesteld om het appèlverbod te doorbreken. De moeder is daarom niet-ontvankelijk in haar hoger beroep.

Parrillo/Italië

Beschikking over embryo’s. Privéleven. Partner overleden. Geen wens om gezin te stichten.