Vervallenverklaring schriftelijke aanwijzing. Brief GI aan advocaat moeder betreffende omgang met bij pleegouder geplaatst kind is door kinderrechter op 18 mei 2015 opgevat als schriftelijke aanwijzing. Deze aanwijzing is door de kinderrechter toen vervallen verklaard. De kinderrechter heeft zelf een omgangsregeling met de moeder vastgesteld. De behandeling van het verzoek tot uitbreiding van de omgangsregeling is aangehouden. Vervolgens neemt GI een nieuwe aanwijzing die zowel aan de moeder als aan de vader is gericht en die materieel van gelijke inhoud is als de door de kinderrechter eerder vervallen verklaarde aanwijzing. De kinderrechter kapittelt deze werkwijze op niet mis te verstane wijze. Hij stelt vast dat de aanwijzing ten aanzien van de vader niet zorgvuldig tot stand is gekomen, noch deugdelijk is gemotiveerd. Voorts kan een aanwijzing een door de kinderrechter t.a.v. de moeder vastgestelde omgangsregeling niet doorbreken. De kinderrechter verklaart de nieuwe aanwijzing vervallen en stelt zelf opnieuw een omgangsregeling t.a.v. de moeder en een omgangsregeling t.a.v. de vader vast.

Bij het einde van het huwelijk aanwezig vermogen dat is gevormd uit door de echtgenoten tijdens het huwelijk overgespaard inkomen, dient te worden verrekend, ongeacht aan wie van de echtgenoten dat vermogen toebehoort en uit wiens overgespaarde inkomen dat vermogen is gevormd.

Hof heeft onvoldoende inzicht gegeven in de gedachtegang die heeft geleid tot het oordeel omtrent de huwelijksgerelateerde behoefte.

Samenloop ISD-maatregel en Bopz-machtiging. Wetswijziging per 1 januari 2015: bepalingen uit Wet Bopz over dwangbehandeling van overeenkomstige toepassing op personen ten aanzien van wie een ISD-maatregel geldt.

De algemene dwalingsregeling is niet van toepassing op een verdeling. De vernietigbaarheid van een verdeling wegens dwaling wordt alleen beheerst door artikel 3:196 BW. Echtgenoten kunnen op grond van artikel 1:87 lid 4 BW bij overeenkomst afwijken van de wettelijke regeling voor vergoedingsrechten.

Gesloten jeugdhulp met instemming gezaghebbende ouders. Geen ondertoezichtstelling. Mandaat van gecertificeerde instelling om namens het college van burgemeester en wethouders (BenW) verzoek te doen. Kinderrechter oordeelt (anders dan ECLI:NL:RBGEL:2015:1159) dat mandaat gegeven kon worden. De Jeugdwet of de aard van de bevoegdheid verzet zich niet daartegen. Dat het mandaatbesluit niet correct was bekendgemaakt (artikel 10:5 lid 2 jo. 4:42 Awb) passeert de kinderrechter. Verzoek wordt toegewezen.

Eenpersoonsadoptie door de nieuwe partner van de moeder. Tegenspraak van de biologische en juridische vader. Verzoek tot adoptie wordt ook in hoger beroep afgewezen. De partner voert aan dat hij sinds 2007 een affectieve relatie heeft met de moeder en sinds 2008 in gezinsverband met haar en de ernstig autistische zoon samenleeft. Hij heeft een goede band met de zoon opgebouwd die hem accepteert als verzorger. De vader stelt dat zijn zoon nog wel degelijk iets van hem te verwachten heeft. Het hof wijst het misbruik maken van de bevoegdheid tot tegenspraak af. Het hof stelt vast dat de juridische vader en de zoon nooit in gezinsverband hebben samengeleefd. Aan de tegenspraak zou om die reden (artikel 1:228 lid 2 aanhef en onder a BW) kunnen worden voorbijgegaan, maar het hof oordeelt dat de vader in de eerste jaren van het leven van zijn zoon wel een rol van betekenis heeft gespeeld. De door de moeder en haar partner beoogde continuïteit in de verzorging en opvoeding van de zoon kan ook op een andere manier worden bereikt. Onvoldoende aanleiding om voorbij te gaan aan de tegenspraak.

Verzoek om voorlopige voorziening ex artikel 223 Rv in het kader van een echtscheidingsprocedure afgewezen. In het kader van een voorlopige-voorzieningenprocedure op grond van artikel 821 Rv verzoekt de vrouw op grond van artikel 223 Rv haar vervangende toestemming te verlenen voor verhuizing van het kind naar elders. De rechtbank overweegt dat de opsomming van de door elk der echtgenoten te vragen en door de rechter te treffen voorlopige voorzieningen in artikel 822 en 823 Rv limitatief is. Weliswaar kan in het kader van een verzoekschriftprocedure voorlopige voorzieningen worden verzocht op grond van overeenkomstige toepassing van artikel 223 Rv (HR 5 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3533), maar naar het oordeel van de rechtbank verzet de aard van de zaak zich tegen overeenkomstige toepassing van artikel 223 Rv in zaken van echtscheiding en scheiding van tafel en bed, nu de wetgever daartoe een bijzondere regeling heeft getroffen die op een aantal cruciale punten afwijkt van de algemene regeling van artikel 223 Rv. Vrouw wordt niet ontvangen in haar verzoek.

Eenvoudige gemeenschap van echtelijke woning. Verdeling na scheiding. Eigendom berustte voor drie vijfde bij vrouw en voor twee vijfde bij man. De rechtbank oordeelde dat de verkoopopbrengst in deze verhouding moet worden verdeeld en dat de kosten bij helfte door partijen moeten worden gedragen. De man vindt dat alles bij helfte moet worden verdeeld, omdat hij altijd de hypothecaire lasten heeft gedragen, subsidiair dat als de opbrengst naar rato wordt verdeeld, dan ook de kosten. De vrouw is het eens met de rechtbank. Het hof oordeelt dat de goederenrechtelijke eigendomsverhoudingen niet op grond van redelijkheid en billijkheid kunnen worden gewijzigd. Daarom dient de opbrengst van de woning naar rato van de eigendomsverhoudingen te worden verdeeld. Op grond van artikel 3:172 BW dienen ook de kosten van verkoop naar rato te worden verdeeld. Wat de hypothecaire schuld betreft dient ieder van beiden het eigen aandeel in de woning te financieren en af te lossen. De restschuld dient dan ook naar rato te worden gedragen door beide partijen.

IPR. Erkenning Marokkaans echtscheidingsvonnis. De vrouw stelt dat de Nederlandse rechter bevoegd is ten aanzien van het echtscheidingsverzoek en de nevenvoorzieningen en dat Nederlands recht daarop van toepassing is en subsidiair dat het Marokkaans echtscheidingsvonnis niet voor erkenning vatbaar is omdat dit niet na behoorlijke rechtspleging tot stand is gekomen. Het hof oordeelt dat het vonnis voor erkenning in aanmerking komt. Het is na een behoorlijke procedure tot stand gekomen. Dat er geen verzoeningspoging zou zijn geweest, levert geen strijd met de openbare orde op, nu het huwelijk wegens duurzame ontwrichting is ontbonden, hetgeen naar Nederlands recht ook echtscheidingsgrond is. Het hof wijzigt de vastgestelde zorgregeling en de bijdrage in de kosten voor de kinderen, gelet op het ter zitting gebleken veel hogere inkomen van de man, maar sluit aan bij het Marokkaanse vonnis ter zake de schadeloosstelling voor de vrouw en komt niet toe aan een beoordeling op grond van artikel 1:401 BW. Dat het Marokkaanse recht geen partneralimentatie kent, zoals in Nederland, maakt het vonnis niet strijdig met de Nederlandse openbare orde.