Is dreigende uitzetting van minderjarigen naar Suriname voldoende reden voor ondertoezichtstelling? De rechtbank beantwoordt deze vraag, gelet op de omstandigheden, bevestigend. Minderjarigen zijn in Nederland geboren en nog nooit in Suriname geweest. Daar is nauwelijks familie. Hun moeder woont in een ander land. Kinderen wonen bij hun voogd, een oudoom van moederszijde. Dreigende uitzetting zorgt voor onvoorspelbare opvoedsituatie en toekomst. Zij zal leiden tot fysieke en psychische ontworteling. Gebleken is dat het vrijwillig kader onvoldoende is voor adequate hulp van de kinderen. De rechtbank spreekt de ondertoezichtstelling uit.

Hoever strekt de verantwoordelijkheid van BenW bij het verlenen van een besluit tot het treffen van een voorziening van jeugdhulp (artikel 2.3 lid 1 Jeugdwet)? Mogen BenW zich conformeren aan het standpunt van de Raad voor de Kinderbescherming hierover? Naar het oordeel van de rechtbank onttrekken BenW zich hiermee aan hun wettelijke taak en verplichting om, waar de raad heeft vastgesteld dat een jeugdige in verband met opgroei- en opvoedingsproblemen jeugdhulp nodig heeft, ten behoeve van deze jeugdige een op hem toegesneden individuele voorziening te treffen. Het verleningsbesluit is dan ook niet het ingevolge artikel 1:265b lid 2 BW vereiste besluit. De kinderrechter verleent de machtiging uithuisplaatsing omdat belang van het kind de uithuisplaatsing vergt.

Partneralimentatie. Het hof oordeelt, evenals de rechtbank, dat de gevolgen van de beslissing van de man om op ongeveer 61-jarige leeftijd 80% te gaan werken, voor zijn rekening blijven en niet zonder meer op de vrouw afgewenteld kunnen worden. Als gevolg van de gewijzigde situatie na het huwelijk zal de man bij beslissingen als deze mede rekening dienen te houden met de gerechtvaardigde belangen van de onderhoudsgerechtigde, mede omdat de rechtsverhouding tussen partijen als gewezen echtgenoten wordt beheerst door de redelijkheid en billijkheid. Het hof is niet gebleken van een noodzaak om minder te gaan werken.

Partneralimentatie. De man grieft in hoger beroep eerst ter zitting over de behoeftigheid van de vrouw. Het hof betrekt de grief bij de beoordeling van het hoger beroep, nu de behoeftigheid ook in eerste aanleg al beroepsgrond vormde en de vrouw voldoende ter zitting gelegenheid had daarop te reageren. Het hof oordeelt dat de vrouw per 1 januari 2013 niet behoeftig is, gelet op haar leeftijd en die van hun beider kind, haar vooropleidingen en werkervaring. Daarbij mag de beheersing van de Nederlandse taal geen rol meer spelen, nu zij sinds 2001 in Nederland is. De inspanningsverplichting van de vrouw om in eigen levensonderhoud te voorzien gaat voor op haar wens om gedurende vier jaar een hogerberoepsopleiding te volgen.

Alleenstaande-ouderkop. Het hof brengt opnieuw de alleenstaande-ouderkop geheel in mindering op de behoefte, waardoor er geen behoefte meer is en dus ook geen alimentatiebijdrage wordt opgelegd per 1 januari 2015. Daarbij overweegt het hof dat, ook al heeft de vrouw een lagere uitkering, omdat zij de alleenstaande-oudertoeslag niet meer heeft, zij er per saldo, ook zonder alimentatie op vooruitgaat.

Pensioenverweer (artikel 1:153 lid 2 BW). Zowel de man als de vrouw hebben in eerste aanleg echtscheiding verzocht. Niet in geschil is dat het huwelijk duurzaam is ontwricht. De vrouw komt in hoger beroep van de echtscheiding en voert het pensioenverweer. De man stelt dat voor de vrouw geen hoger beroep openstond tegen de echtscheiding en dat zij evenmin een beroep kan doen op het pensioenverweer. Het hof volgt de opvatting van de man. Bestendige jurisprudentie is dat voor de vrouw geen hoger beroep tegen de echtscheiding openstond. Zij kon ook niet haar verzoek tot echtscheiding alsnog intrekken en tegen het verzoek tot echtscheiding het pensioenverweer voeren. Aan de vrouw komt in de onderhavige situatie dan ook geen beroep daarop toe.

Verzoek transseksueel tot wijziging van de vermelding van het geslacht in de huwelijksakte. Het verzoek wordt afgewezen. Er is geen leemte in de wet, ook al kunnen andere documenten wel gewijzigd worden. De wetgever heeft terugwerkende kracht van de geslachtswijziging niet gewild (artikel 1:28c lid 1 BW) voor het familierecht. Een andere beslissing vergt afwegingen van rechtspolitieke aard. Daarom ook kan de vraag of er strijd is met artikel 8 jo. 14 EVRM in het midden blijven.

Alimentatie jongmeerderjarige. Vermindering alimentatie jongmeerderjarige en betaalde alimentatie na 21ste levensjaar wegens het ontbreken van behoefte/behoeftigheid. Zoon ontvangt Wajong-uitkering. Vader stelt dat de zoon daarom geen behoefte/behoeftigheid had vanaf zijn 18e jaar. De rechtbank maakt onderscheid tussen de periode van de verlengde alimentatieplicht van 18 tot 21 jaar (artikel 1:395a BW) en de periode daarna, waarin slechts een alimentatieplicht bestaat in geval van behoeftigheid aan de kant van de jongmeerderjarige (artikel 1:392 BW). Voor beide perioden is de rechtbank van oordeel dat de zoon onvoldoende heeft gemotiveerd dat de Wajong-uitkering zijn behoefte/behoeftigheid niet dekt. Hij heeft niet duidelijk gemaakt dat hij alle opgevoerde kosten werkelijk heeft gemaakt, dat alle posten zien op noodzakelijke kosten van levensonderhoud dan wel dat hij gezien de welstand van de vader en de moeder behoefte heeft aan een hoger bedrag dan de toegekende Wajong-uitkering biedt.

Partneralimentatie. Wat is de behoefte van de vrouw na een kortdurend huwelijk waaruit geen kinderen zijn geboren? Het hof stelt dat in zo’n geval de lotsverbondenheid die de grondslag vormt voor de alimentatieverplichting, beperkt is. De beperkte lotsverbondenheid brengt in dit geval niet mee dat de onderhoudsplichtige volledig moet voorzien in de behoefte die gebaseerd is op het inkomen van partijen en hun uitgavenpatroon tijdens het korte huwelijk, maar slechts in de directe kosten van levensonderhoud, zoals huur, ziektekostenverzekering, eten en drinken. Het hof oordeelt dat de vrouw op basis van haar huidige inkomen (WW-uitkering) in haar kosten van levensonderhoud kan voorzien.

Personen- en familierecht

Verwekker verzoekt om vernietiging van de erkenning door een andere man. Het hof oordeelt in de eerste plaats dat de verwekker veel eerder dan hij heeft gedaan, gebruik had kunnen maken van de mogelijkheid om vervangende toestemming tot erkenning te verzoeken. Dat om die reden de erkenning door een ander vernietigd zou moeten worden, wijst het hof dan ook af. Vervolgens beoordeelt het hof of de vrouw toestemming tot erkenning aan een ander heeft gegeven uitsluitend met het oogmerk om de belangen van de man bij erkenning te schaden. Die vraag beantwoordt het hof ontkennend. De vrouw had al bijna een jaar een relatie met die ander en was bovendien zwanger van een kind van die ander. De vrouw, die ander en beide kinderen leven verder in gezinsverband met elkaar. Het hof verklaart de verwekker niet-ontvankelijk in zijn verzoeken.